بررسی ارتباط وضعیت سلامت عمومی و کیفیت خواب کارگران با آمادگی فردی در مدیریت بحران

مقدمه: بحران، یک واقعه پیش بینی نشده است که می تواند خسارات مالی و جانی در بر داشته باشد. یکی از اصلی ترین اقدامات در مدیریت بحران، میزان آمادگی فردی برای مقابله با بحران است. هدف اصلی از انجام مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین آمادگی فردی در مدیریت بحران با سلامت عمومی و کیفیت خواب بود. روش ها: این پژوهش یک مطالعه مقطعی، توصیفی- تحلیلی بود که در سال 1394 انجام شد. جامعه آماری، 310 نفر از پرسنل شرکت معدنی و صنعتی گل گهر بودند. از آمار حوادث در شش ماه اول سال 1394 به عنوان متغیری برای بررسی آمادگی فردی در مدیریت بحران استفاده گردید. ابزار مورد استفاده برای بررسی وضعیت سلامت عمومی و کیفیت خواب کارگران، پرسش نامه های وضعیت سلامت عمومی و شاخص کیفیت خواب pittsburgh بود. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spss انجام شد. یافته ها: میانگین سنی کارگران 4 ± 2/32 سال و میانگین سابقه کار افراد 1/4 ± 6/7 سال بود. میانگین شاخص توده بدنی در بین کارگران شرکت 72/2 ± 2/25 کیلوگرم بر متر مربع به دست آمد. شیوع موارد مشکوک به اختلالات روانی با استفاده از نمره برش 23 در کل و 6 در خرده مقیاس، نشان داد که 3/32 درصد از کارگران، مشکوک به اختلال روانی بودند. همچنین، 7/39 درصد از کارگران کیفیت خواب مطلوب و 3/60 درصد از آن ها کیفیت خواب نامطلوب داشتند. نتیجه گیری: افزایش سلامت عمومی، باعث بالا رفتن آمادگی فردی در مدیریت بحران و در نتیجه کاهش حوادث شده است، ولی ارتباط معنی داری بین کیفیت خواب و حوادث نشان نداد.